شبی که دیدۀ خود پـر ســــتاره می کردم        برای غـربت دل فکر چاره می کـردم
 به دانه های چــو تسبیـح اشک در دستم        برای آمــدنت استخــاره می کــــــردم

نماز عاشـــــقی مـــــن شکسته شـــد اما         سلام بر تــــو ز دارالعـماره می کـردم

من از محــــــلۀ آهنــــگران بـی احساس         گذر نمودم و دل، پر شراره می کردم
غریب تر ز دلم روزگار چون میخواست        به کــودکان غــــریبم اشاره می کردم